Kleurrijk genieten

Na de derde nacht hier heb ik inmiddels, bijstaan door de jetlag, m’n eigen ochtendritueel. Zo rond 6 zit ik, gewapend met ereader en kopje koffie, in een van de fauteuils in de erker. 

Beetje kijken naar de prachtige witte straat buiten. Naarmate de tijd verstrijkt verschijnen steeds meer buren ten tonele om hun paadjes sneeuwvrij te maken. 

Waar de een z’n kinderen met een plastic sneeuwschuiver naar buiten stuurt pakken sommigen het professioneler aan.

Zo duwt de overbuurman met grote souplesse een gemotoriseerde sneeuw-schuif-blaas-machine voort, alsof hij nonchalant zijn gazonnetje staat te maaien. 

Na het ontbijt zet Victor ons af in het centrum van Halifax. We beginnen bij de citadel, een oud rond gebouw op het hoogste punt van de stad.

Vanaf daar wandelen we door besneeuwde parkjes. Waar wij ons amper kunnen voortbewegen door de vele kledinglagen die we aan hebben, lopen sommige Canadezen met hun jas open. Met een heldere lucht en zo’n 8 graden onder nul is het hier gewoon een prachtige voorjaarsdag.

In de zon is het dan ook meteen lekker, en zo wandelen we door de mooie parkjes in de stad. Verse knisperende sneeuw onder onze schoenen, roodborstjes in de boom, echt een prachtig winterwonderland.

We scoren een koffie to go en begeven ons naar de haven. Zo zittend in een van de bontgekleurde stoeltjes aan de waterkant is het goed vertoeven. 

Halifax is een kleurrijke stad met veel streetart. Iets wat een prachtig contrast oplevert met de witte sneeuw.

Als we eind van de middag zo’n 8 km geslenterd hebben vinden we het welletjes geweest voor vandaag, tijd voor ontspanning! Maxime wijst de kroeg aan waar Victor en zij elkaar hebben leren kennen: Seahorse Tavern.

We gaan er naar binnen en vallen met ons neusje in de boter: live muziek vanmiddag! Er is nog een plekje vrij aan de bar voor ons, in deze grote zaal. Terwijl er steeds meer mensen binnen drommen wordt ons eerste biertje geserveerd. Traditiegetrouw morsdood, zonder schuim, tot de rand afgevuld. 

Schuim in het bier vinden ze hier zonde, want daardoor zit er zo’n 20% minder bier in het glas, aldus de visie van de Canadezen.

Gisterenavond in het poolcentrum zag ik zelfs hoe de barvrouw het overschot aan getapt schuim met een lepel uit het glas schepte, om hem vervolgens schuimloos te kunnen aftappen. 

Ik zou hier met mijn tapvaardigheden dus een prima bartender zijn. 

De band begint te spelen, een mix van allerlei muziekstijlen, met een hoog jam-karakter. Er sluiten steeds weer nieuwe bandleden aan en zo is het podium algauw gevuld met een 10 koppige formatie.

De zaal zit tjokvol en de sfeer is goed. Wat een leuke plek dit! Echt ouderwets op stap samen, al moeten we alleen even wennen aan onze party-schoenen. 

Rond etenstijd wandelen we door naar the Brown Hound, waar Victor zich bij ons voegt. We hebben mazzel, want er is een tafeltje vrij. Deze pub is niet groot maar daarom des te gezelliger.

Aan de tafel naast ons bevindt zich een gezellige groep stamgasten, waaronder de eigenaresse, haar vriendinnen en twee Canadees-Ierse mannen. Laatstgenoemde hebben er al een hele dag sport kijken en dorstlessen op zitten. 

De ene man, een grote vriendelijke kerel met geruite bloes en grijs stoppelbaardje, is helemaal in z’n nopjes als hij hoort waar wij vandaan komen. Hij kent namelijk een Nederlands woord: “alsjeblieft”. De combinatie van zijn accent en dubbele tong maakt dat we pas na 3x begrijpen wat hij bedoelt. 

Maar voor de zekerheid blijft hij zo nu en dan random “alsjeblieft” door de hele tent schallen. Wanneer ik even later op de wc zit hoor ik het zelfs. Het is hilarisch.

We eten hier heerlijke sheppards pie en gravy en spoelen het weg met wat biertjes. Ondertussen maakt Maxime een nieuwe vriendin, eveneens uit de groep aan de tafel naast ons. Die probeert vast mijn naderende vertrek alvast op te vangen. Want het moet gezegd: de dagen gaan zo snel hier, voor we het weten is het al zover... 

Rond 9 uur rijden we naar huis, waar we nog even film kijken. Als we rond half elf de mol nog willen terugkijken begeven mijn oogleden het. 

Dat doen we dan later wel, nu eerst maar even toegeven aan de jetlag.