Pizza in Pisa

Pisa, volgens de foto’s die bovenaan verschijnen bij Google een hele pittoreske stad. Dus wat een feest dat wij daar gaan kamperen!

Nou. De eerste indruk van de camping…. Oordeel zelf.

Pluspunt; we hebben privésanitair bijgeboekt, wat kortweg inhoudt dat we een eigen mini badkamertje hebben in het toiletgebouw. Scheelt gesleep met toilettassen.

Na aankomst besluiten we vanaf de camping richting het historische centrum van pisa te wandelen. We lopen door een industriegebied en passeren het station middels een lang viaduct en vragen ons stilletjes af of we Pisa niet ietwat geromantiseerd hadden.

Gelukkig komt niet lang daarna de oude stadspoort in zicht. Via die poort stap je letterlijk in een andere wereld, eentje vol historie en mooie typisch Italiaanse gebouwen.

We vergapen ons aan de scheve toren en de honderden mensen eromheen die allemaal voor één ding komen: een hilarische foto met het gebouw. Aanschouwen hoe mensen dat aanpakken is al een attractie op zichzelf. 

We kiezen een gezellig Italiaans restaurantje uit en genieten van bruchetta, pizza en limoncello. Het ultieme Italië sfeertje.

En bij dat ultieme Italië sfeertje hoort uiteraard ook zwemmen met badmuts, wat de we afgelopen dagen dan ook veelvuldig deden. De kindjes maakten Nederlandse vriendjes en daar hadden we geen omkijken meer aan. De camping en zwembad zijn klein en overzichtelijk, de kids voelen zich heel vrij hier.

Onze derde en laatste avond in Pisa brengen we door in het historische centrum. Colin mag met mama de toren beklimmen, maar twijfelt eerst even, aangezien we van mede kampeerders hoorden dat je er eigenlijk 8 voor moet zijn. 

Eenmaal in de rij merkt hij dat er geen leeftijdscontrole is dus valt er een last van zijn schouders. Per tijdsslot mag er een kleine groep naar binnen. Eenmaal daar krijgt iedereen een apparaatje uitgedeeld in een zakje, die je om je nek moet hangen. Ik dacht eerst dat het misschien een soort alarmkastje was, waar je op de knop kan drukken als alle trappen je teveel worden. Maar het blijkt een machientje om de afstand van 1 meter (de Italiaanse versie van onze anderhalve meter) in de gaten te houden. Zodra je binnen 1 meter van een ander kastje komt gaat het apparaat loeien en begint er een rood licht te knipperen. 

Anyway, daar gaan we dan, bepakt met afstandsalarm en mondkap, 297 treden wentelend omhoog. Colin stapt pittig door want wil natuurlijk niet de indruk wekken dat hij pas 6 is. Eenmaal boven zegt hij dan ook stoer: “nou dat je hier 8 voor moet zijn zeg, het was vet makkelijk”. 

De scheve toren was in eerste instantie tot de derde verdieping gebouwd, toen kwamen ze erachter dat hij scheef stond. Door oorlog heeft de bouw vervolgens 100 jaar stilgelegen. Maar geluk bij een ongeluk; zo had de toren de tijd om goed vast te raken in de grond. Hadden ze alles achter elkaar doorgebouwd had het gevaarte al ongevallen voordat de laatste steen was gelegd. 

Ze hebben vanaf de derde verdieping steeds meer mortel aan de ene kant gebruikt in de hoop hem nog wat rechter te krijgen, maar tevergeefs. Ach, het was de 14e eeuw, kun je het ze kwalijk nemen…?

In de jaren 90 hebben ze middels een reddingsoperatie de toren ietsje rechter gezet, daardoor het omval gevaar voor tenminste 300 jaar is geweken. In plaats van 4,5 meter helt hij nu een kleine 4 meter over. 

Toch merk je wel, als je erin staat, hoe schuin het allemaal is. Je glijdt nog net niet weg over het gladde marmer. Het uitzicht boven is prachtig, rondom over de oude binnenstad en de mooie kathedraal naast de klokkentoren. 

Na een korte tijd moeten we weer afdalen, want we hebben tenslotte maar een beperkt tijdsslot. De weg naar beneden leg ik, ivm slipgevaar, blootsvoets af in plaats van op de slippertjes (zou daar de naam vandaan komen?). 

De marmeren treden zijn oneffen en glad en ik vraag me onwillekeurig af hoe vaak er al iemand van deze wenteltrap zou zijn afgegleden. En wie dit allemaal elke avond moet schoonmaken. En begin je dan bovenaan of beneden met je stofzuigertje en dweiltje…?

Genoeg stof om over na te denken onder het genot van vino en pizza op een terrasje in Pisa. 

En zo kwam alweer een vakantiedag tot zijn eind.

Vanmiddag verkassen we naar de volgende camping, in Florance. Maar eerst nog even een paar uurtjes zwemmen hier met hun vriendjes, voor we de hut weer dichtklappen.