Toeristische (g)routen

We werden opnieuw lekker uitgeslapen wakker in Stone Town, de hoofdstad van het eiland. 

Vandaag besloten we, na het inpakken van de koffers, een rondje door de stad te maken. We liepen door de krappe straatjes, waar geen auto’s mogen komen, maar des te meer scooters, fietsers, wandelaars en handkarren te vinden waren. Het is een lust voor de zintuigen om hier doorheen te wandelen. We komen uit bij de markt, waar het een nog grotere kakofonie aan kleuren en geuren is. 

Opeens komt er een man naast ons lopen, die vriendelijk vraagt waar we vandaan komen en wat we gaan doen. De mensen uit Zanzibar zijn, zo weten we inmiddels, erg toegankelijk en enthousiast. Hij loopt met ons mee, en zelfs van een paar vriendelijke “oké, thank you” deinst hij niet terug. Voor we het weten bombardeert hij zichzelf tot onze privé-gids. Ach waarom ook niet, we weten zelf eigenlijk niet eens welke kant we op moeten. 

Hij wijst ons de weg naar de voormalige slavenmarkt. Daar worden we overgedragen aan een andere gids. We kopen kaartjes en krijgen een rondleiding, beginnend in de kerk, gebouwd op de plek waar vroeger de slaven verhandeld werden.

Ruim 100 jaar geleden werd de slavernij hier afgeschaft, dankzij de inzet van de Schotse Dr. Livingstone.

Dat maakt hem uiteraard een soort God hier, en er zijn dan ook tal van ere-stukken te vinden in deze kerk. Zo is er bijvoorbeeld een kruis, gemaakt van het hout van de boom waaronder hij stierf.

We gaan door naar een monument, waarin echte slavenkettingen zijn verwerkt. Hier werden de slaven vroeger gekeurd; wie de hardste pak slaag kon verdragen was het meeste geld waard. Afschuwelijk, een brok in mijn keel. 

We vervolgen onze weg naar de slavenkelders. In een hele krappe, donkere ruimte werden tot wel 75 slaven onder gebracht. Onder de erbarmelijke omstandigheden, tussen hun eigen uitwerpselen, stierven velen al binnen enkele dagen. Het is bizar om te zien hoe weinig waarde er werd gehecht aan een mensenleven. En als je hier zo staat vraag ik me af hoe het eraan toe ging. Hebben ze gehuild? Evengoed misschien zelfs ook wel gelachen? Schikten ze zich in hun lot, of kwamen ze in opstand? Hadden ze door dat dit extreem onmenselijk was? Als de muren toch konden praten…

Na deze indrukwekkende ervaring staat onze zelfbenoemde gids alweer op ons te wachten. 

We zeggen hem dat we terug willen naar het hotel en hij gaat ons voor. Niet veel later komen we erachter waar de term ‘toeristische route’ zijn oorsprong vindt. We maken aardig wat omzwervingen langs heel, heel, heel veel kleine winkeltjes, waar ze ons allemaal maar wat graag iets willen verkopen. De variatie is ook niet optimaal overigens, maar goed, we hebben lekker wat stappen gemaakt zo. Bijna jammer dat ik mijn Fitbit horloge heb thuisgelaten om plaats te maken voor een goudkleurige slavenarmband in één van de kraampjes.

We passeren ook nog een school, waar ik even binnen mag kijken, zolang ik maar geen foto’s maak. Alle kindertjes bij elkaar, in het zelfde uniform. Een klaslokaal vol houten bankjes, het lijkt wel een beetje terug in de tijd. 

Het is ontzettend leuk om door de straatjes te lopen, er is zoveel te zien. Overal prachtige houten deuren, onder te verdelen in de categorie India, Arabisch en Zanzibar. 

De stalen knoppen zijn geïnspireerd op de olifant-werende variant in India, maar dienen hier puur voor de sier. Afgezien van ons twee is er geen olifant te bekennen. 

Eenmaal terug bij het hotel moeten we echt even afkoelen met een ijsje. We doen nog een poging om offline routekaarten te downloaden voor de telefoons, maar besluiten even later gewoon maar op de gok te gaan rijden. We moeten naar het noorden, en zoveel wegen zijn er niet. Hoe moeilijk kan het zijn. Hakuna matata toch? We leren het al. 

Onderweg is het een ultieme Afrikaanse belevenis. Van alle kanten komen auto’s en brommers voorbij geschoten. De belijning, indien aanwezig, is puur decoratief. 

We komen echt van alles tegen. Fietsen, bommetje vol geladen met allerlei huishoudelijke spullen. Groepen schoolkinderen in uniform, kleine hutjes, rondlopend vee, je komt ogen tekort. Gelukkig mogen we nergens harder dan 60 op het eiland dus we kunnen de omgeving prima in ons opnemen zo. 

We passeren wat dorpjes en het fascineert me zó hoe anders het leven eruit ziet. Ik wil dan het liefst aankloppen en binnenkijken, of liever nog; een dagje meelopen. Hoewel ik daar na een dagje handmatig ondergoed uitwassen ongetwijfeld rap van terug kom.

We komen uiteindelijk, na wederom een toeristische route, aan bij ons resort op het meest noordelijke puntje van het eiland. We verblijven in Sandies Baobab Resort in Nungwi. 

Met recht een paradijsje, wat is het hier mega-mooi. We nemen een lunch aan het water en knijpen elkaar even, zo onwerkelijk is dit. Wat een plek! 

Na de lunch worden we naar onze kamers gebracht, waar een bloemig kunstwerk op ons ligt te wachten op de bedjes. Er ligt zelfs een tropisch exemplaar in de wc-pot. Het doel daarvan ontgaat me enigszins, maar voor Ivy geeft het stof tot babbels voor de rest van de dag. Ze houdt maar niet op over de wc-bloem. 

We schieten snel in de badkledij en genieten van strand en zwembad.

We vallen met onze B&B bandjes enorm uit de toon tussen de all-in bandjes van onze mede vakantiegangers, die aan de lopende band de bar opzoeken. De prijzen zijn hier op het resort nogal Europees van aard, en algauw blijkt een upgrade naar all-in vrij lucratief. Zeker aangezien wij niet vies zijn van een borreltje. Of twee. 

Zoals het een vers geupgrade all-inclusive gast betaamd sluiten wij deze avond aan bij het buffet. Met het neusje in de boter; Aziatische avond. 

De kindjes liggen nu, na het verwijderen van de inmiddels verrotte bloemerij, net op bed. Wij maken ons klaar voor nog wat cocktails (uitmelken die all-in) bij de live muziek aan het zwembad. Waar waren we toch zonder de WiFi babyfoon. Santé en tot morgen!