Hurry home

De laatste dag is aangebroken. We starten met een uitdaging; hoeveel spullen kunnen er mee terug naar Nederland? Ik reis met enkel handbagage, maar de Afrikaanse jurk en de reeds gekochte souvenirs nemen de nodige ruimte in uiteraard.

Omdat Maxime nog een pakket nastuurt kunnen we een goede verdeling maken en blijft een zelfs nog een klein beetje ruimte over voor wat laatste inkopen. 

Victor is al vroeg uit de veren, klaar voor zijn presentatie vandaag. We nemen afscheid en maken nog een laatste foto met z’n drietjes.

Als het koffertje is dichtgeritst plannen we wat winkelbezoekjes in voor wat last-minute shopping. We beginnen bij Dollarama, de Canadese action. In elk pad ben ik opnieuw verrukt, vooral bij het zien van de eindeloze schappen met feestartikelen voor Pasen. Paas-slingers, paas-spelletjes, paas-strijkkralen, paas-kauwgom-eitjes, vouwbare paas-doosjes, je kan het zo gek niet bedenken. 

Met een volgeladen kar stappen we weer naar buiten.

Daarna door naar Michaels, een knutselwinkel zo groot als een flinke supermarkt. Ik kan op dat soort plekken dus uren slenteren, ware het niet dat ik een vliegtuig te halen heb vandaag. 

Tenslotte een stop bij Wallmart, de bekende grote supermarkt. Ik mag het van de Canadezen niet zeggen, maar veel in hier doet me aan de USA denken. Zo ook de winkels. We gaan hier even wat van de gemaakte foto’s afdrukken en de nodige kuch- en keelmedicamenten inslaan voor onderweg. De kou hier is enorm op m’n luchtwegen gaan zitten, maar de hele vlucht zitten schrapen en kuchen is anno 2022 natuurlijk not done. 

We nuttigen ons galgenmaal bij een sushitent. Zo’n vertrekdag, aan het einde van een vakantie, is er altijd eentje met een soort melancholisch dekentje eroverheen als je het mij vraagt. 

We navigeren ons naar de luchthaven en genieten, na het afhalen van m’n boardingpass, nog even van het zonnetje buiten.

Tegen de tijd dat ik door de douane wil gaan blijkt m’n vlucht naar Montréal vertraagd. Met een overstap die om te beginnen al krap was (5 kwartier) wordt het nu met 20 minuten vertraging toch wel echt een uitdaging. Adem in, adem uit. 

We nemen afscheid met een dikke knuffel. Wat is deze fantastische week snel gegaan. Het voelde van A tot Z zo vertrouwd om weer bij elkaar te zijn, bij hun thuis te leven en alles samen te doen. 

We hebben nog helemaal geen zin hebben om deze week af te sluiten… En al weten we dat we hierna weer wekelijks een paar uur samen zullen doorbrengen via FaceTime, toch is dat niet het zelfde. Je beste vriendin aan de andere kant van de wereld is van tijd tot tijd gewoon bagger. 

Na het afscheid begeef ik me naar de gate. De grondstewardess daar vertelt me eveneens dat de overstap krap zal worden maar niet onmogelijk. Iets dat ik tijdens de vlucht nogmaals bevestigd krijg van de stewardess: loop straks zo snel je kunt rechtstreeks naar de gate. 

Op Montréal blijken er ‘slechts’ 45 gates tussen die van aankomst en die vanwaar de vlucht naar Amsterdam vertrekt. Dus begeef ik me met stevige pas de juiste richting op. Dat gezeul met die bagage terwijl je loopt te hijgen in je mondkap doet m’n kriebelhoest geen goed kan ik je vertellen. 

Maar, gered door de vertraging van ook vlucht 2, heb ik de overstap gehaald. Pfieuw!

Eenmaal in het vliegtuig kijk ik wat Nederlandse films die mijn brein onbewust probeert te vertalen. 

Ik merk dat ik zoveel Engels heb gesproken dat het één grote talenbrij is in m’n hoofd. Alsof Google translate een pop-up store is begonnen in m’n hersenpan. De hele dag staat die vertaalmodus aan. 

Dat leverde trouwens wel hilarische momenten op, soms begonnen we gewoon ongemerkt in het Engels tegen elkaar te leuteren zelfs als we gewoon met z’n tweeën waren. 

Slechts een van de talloze geinige herinneringen aan deze week.

Eenmaal thuis knuffel ik weer lekker met m’n schatten, want eerlijk is eerlijk, ik heb ze flink gemist en ben ook blij weer lekker thuis te zijn.