Africanada

Hoog bezoek vandaag! We hebben een ontmoeting met mama Dule (Cecilia) op de planning staan. 

Rond half elf stappen we in de auto, op naar Enfield, een dorpje op een klein uurtje rijden. We maken eerst een pitstop bij Bed, Bath & Beyond voor een cadeautje. En een koffie to-go bij m’n nieuwe favoriet natuurlijk. 

Wanneer we aankomen worden we hartelijk ontvangen met een knuffel. Het Afrikaanse stoofpotje staat al te pruttelen, want als trotse Nigeriaanse vrouw schotelt ze ons graag iets traditioneels voor. Terwijl Maxime me rondleidt door het prachtige huis wordt de tafel gedekt. Het huis is zo netjes en georganiseerd, het kan zo in een magazine.

We gaan aan tafel, waar een aantal schalen klaarstaan. Eentje met een soort deegballen, eentje met ‘soep’, zoals ze dat noemen. Het is meer een soort groente-vis-vlees saus. Cecilia is enorm intelligent en spiritueel en vertelt ons gepassioneerd over haar visie op reïncarnatie. 

Na de lunch gaan we naar de kelder, waar drie grote boxen staan met daarop een sticker ‘native dresses’.

De grote bakken gaan open een een explosie aan kleur komt ons tegemoet. De ene na de andere jurk wordt uit de dozen gehaald en ons aangehesen. Glitters, printjes, bijpassende hoofdbanden, het is één groot feest. We hebben zoveel lol, en Cecilia vindt het enig, die keek al jaren uit naar een moment als dit, dat ze haar mooie jurken weer eens uit de mottenballen kan halen. 

De lucht in de Canadese huizen is doorgaans heel erg droog, combineer dat met wat stoffige jurken en tada: je hebt een hoestbui waar je bijna niet meer uitkomt. Terwijl ik me de moord stik snoert Cecilia me nog een beetje strakker in een stug glitterstofje. Ik heb bijna dezelfde kleur als de bordeauxrode jurk als Maxime me een glas water overhandigt. 

Wat een schrale keel, ik knijp hem voor de Corona reistest later vandaag. Hoe leuk ik het hier ook vind, ik had niet de intentie m’n verblijf met een paar weken te verlengen. 

Het is zo fantastisch om al die jurken te passen, de ene nog flamboyanter dan de andere. 

Na een paar uur passen vertelt Cecilia ons dat we beiden een jurk mogen uitkiezen en houden. Haar motto: als ik straks dood ben moet het toch ook allemaal weg. Wat een bijzonder cadeau, super lief. Het hele huis ligt inmiddels onder de glitters en steentjes van alle jurken. Cecilia vertelt ons dat dat altijd gebeurt, na een Nigeriaanse bruiloft lag de dansvloer doorgaans bezaaid met verloren glitters en pailletten.

Eind van de middag gaan we voor een vroeg diner naar een Italiaans restaurantje. Na het eten gaat Victor terug naar huis. Morgen heeft hij een belangrijke presentatie waar hij hard voor aan het studeren is. Iets dat er doorgaans als volgt uit ziet: een tafel bezaait met stapels gekleurde flashcards, Victor op een stoel, een joekel van een whiteboard op z’n schoot en daarop allemaal onbegrijpelijke schema’s van machines. 

Maxime en ik gaan na het eten linea recta naar de testlocatie met wat gezonde spanning, tussen de hoestbuien door. 

Na 20 spannende minuten is daar het verlossende woord: negatief! 

Dat gaan we even vieren bij een leuke bar: the hopyard, in downtown Halifax. Het is open-mic avond. We krijgen een tafeltje bijna vooraan bij het podiumpje en bestellen een biertje. 

We lijken zo ongeveer de enige gasten te zijn zonder instrument mee, getuige de vele muziekkoffertjes naast de tafels. 

Hoe veelbelovend het er ook uitziet, zo met al die instrumenten, valt het in sommige gevallen nogal tegen. We twijfelen even of we niet terecht zijn gekomen op een soort ontmoetingsavond voor halvegaren. Sommige optredens bezorgen ons echt de slappe lach, maar gezien onze prominente tafel positie kunnen we het echt niet maken om het keihard uit te bulderen. Dus houden we ons in en spoelen we ons gegniffel weg met wat bier. 

Er zitten gelukkig ook wat goede artiesten tussen en de avond is een gemêleerde, ietwat alternatieve bedoening. Terwijl sluitingstijd nadert en de laatste ronde wordt uitgeserveerd bestijgt een laatste act het podium. 

Opnieuw flamboyante figuren met een heel bijzondere manier van performen. Terwijl gelegenheidsformatie ‘het allegaartje’ een laatste liedje speelt pakken wij onze jassen. Wat een gezellige en enerverende laatste avond.

Eenmaal thuis krabbelen we wat motiverende woorden op Victors beste vriend van de afgelopen dagen: het whiteboard. 

En zo kwam de laatste avond alweer tot een einde. Morgen nog een laatste dag op pad, waarna ik in de avond weer terugvlieg.