Broodjes abroad en een zonnige afsluiting

Bon dia, een nieuwe dag op het mooie Santo Antao. Het was weer vroeg uit de veren vandaag, nog steeds een beetje last van het tijdsverschil. Na een lekker ontbijtje op de veranda en een was (volgens nationale traditie op het handje) gingen we vanaf ons huisje wandelend verder de berg op. In de villa naast ons zit een Nederlands gezin met Kaapverdiaanse roots die ons uit hebben gelegd dat hogerop de berg in een dorpje een bakkertje en winkeltje zit. Ja, blijkbaar zitten we toch niet aan het einde van de wereld.

Toevallig hadden zij ook broodjes nodig en konden we met eens van hen meelopen. Gelukkig maar, want deze man spreekt een goed woordje Portugees en lijkt al wat vrienden te hebben gemaakt hier. Het bakkertje hadden wij nooit en te nimmer gevonden zonder hem, het was namelijk een piepklein hokje waar je alleen kan komen door een maisveld te doorkruisen. In een donker hokje met beschimmeld plafond liggen wat broodjes afgedekt met een soort zeiltje. We kopen een zakje vol voor iets van 80 escudo’s. We ronden af naar 200 (ca €1,80), omdat we niet kleiner hebben. En voor ons is het een klein gebaar maar hier heel zoveel waard.

Hierna lopen we nog wat verder door, terwijl de ‘bon dia!’ begroetingen in het rond vliegen. In het dorpje bevinden zich ook twee kleine piepkleine (niet veel ruimer dan 1 bij 3 meter) winkeltjes annex barretjes, waar je van alles kan kopen. Zelfs Hema potloden, mocht je erom verlegen zitten. We scoren op de terugweg van onze wandeling een pak appelsap en komen ruim een uur later weer bij ons huisje aan. Bizar, wij dachten echt dat hier niks zat, maar deze doodenge hobbelweg gaat dus nog kilometers verder door, met af en toe wat kleine rommelige simpele huisjes bij elkaar. Mensen die met elkaar staan te babbelen op straat, gewassen staan te plukken en gewoon vredig leven hier zo. Echt niet voor te stellen.

Eenmaal terug bij de villa nemen we contact op met de manager van de villa, zodat hij een taxi alguer kan inschakelen. Terwijl we staan te wachten langs de weg komt er een blauwe pick-up aan die vraagt of we naar de stad moeten. We vragen of hij is ingeschakeld door Humbert (de manager) en hij knikt vol overtuiging van wel. Dus laden we onszelf en de spullen in de laadbak van de pick-up, waarbij we geholpen worden door de twee inzittenden. En dus hobbelen we zo weer het enge hobbelweggetje af. Ook dat is doodnormaal hier, alle pick-ups hebben bankjes achterin, waardoor er met wat passen en meten wel zo’n 10 mensen in zo’n alguer (gedeelde taxi) kunnen. Ik voel me trouwens nog steeds een gigantische stomkop dat ik die Maxi-cosi heb meegesleept.

Als we de tweede bocht doorscheuren zien we ineens een minibusje ons tegemoet komen. Hij stopt naast de pick-up en de man achter het stuur komt ons bekend voor, hij is de huis-alguer van de villa en heeft Arjan eerder deze week geholpen met boodschappen doen. Kortom, hij is degene die eindelijk voor ons was opgetrommeld en dus worden wij en onze spullen, wederom met medewerking van de inzittenden van de pick-up, overgeladen naar de minibus met chauffeur João.

En zo brengt João ons dus naar het stadje Ribeira Grande, waar we de daaropvolgende anderhalf uur rondslenteren. We bezoeken wat winkeltjes, waar zo’n beetje heel Aliexpress uitgestald staat. We drinken wat op het terras van het tankstation-supermarkt-bakkertje-koffiezaakje en gaan om half 1 weer terug naar de afgesproken plek, waar João en zijn minibus nog op ons staan te wachten. Eenmaal weer thuis maken we tosti’s, en is er tijd voor speelgoed, leesvoer en een dutje. Kortom een relaxte middag.

Volgens afspraak haalt João ons om 17:30 uur weer op om ons naar kustplaatsje Ponto da Sol te brengen. Daar zijn we net op tijd voor een prachtige zonsondergang. Toevallig komen we de Fransen van eergisteren tegen en we wisselen even wat ervaringen en plannen uit. Als geringe toeristen onder elkaar voel je algauw een klik hier ;).

We kopen wat souvenirs en vinden een leuk restaurantje aan het water waar we op een klein terrasje eten. Ik kies voor het traditionele lokale gerecht cachupa, een mix van mais, bonen, zoete aardappel en andere groenten, en mijn. specifieke versie voorzien van chorizo en ei. Onder het genot van de nodige (eveneens lokale) biertjes gaat het er prima in. Colin doet intussen een poging tot socializen met Kaapverdische kindjes op straat. Dit is zo’n fijn en gezellig plekje, een heerlijk avondje zo.

Om 20:30 uur staat João weer klaar om ons in het pikkedonker terug te brengen naar de villa, waar we alweer ons laatste nachtje hebben vannacht. Morgen pakken we de boot terug naar Sao Vicente, waar we de komende dagen vertoeven bij Residencia Palmera. Bedankt voor alle leuke en lieve reacties en tot morgen maar weer!