Dag en nacht bijkletsen

Op naar Canada, zonder m’n gebruikelijke reisgezelschap, naar m’n liefste Maxime en Victor! 

Tot op het laatste moment kon het nog alle kanten opgaan met dit reisje. Maar daar ging ik dan; het vliegtuig in, glaasje champ binnen handbereik en opstijgen maar!

Onderweg werd af en toe gepolst of alles nog naar wens was bij mevrouw Hoogland en zo kwam ik na een prima vlucht lekker relaxt aan op Toronto voor de overstap naar Halifax.

Het vliegtuig voor deel 2 van de reis zat gezellig vol. We taxieden richting de startbaan, waar de motoren begonnen te ronken. Net wanneer het vliegtuig zichzelf met een aanloop het luchtruim in wilde lanceren werd m’n voorganger onwel. Z’n buurvrouw schoot verschrikt uit haar stoel, cabin crew werd opgetrommeld en door de speakers schalde algauw het verzoek voor iemand met medische achtergrond.
Na wat controles lijkt het te gaan om een overschot aan drank, drugs of soortgelijk en kunnen we alsnog vertrekken.

Eenmaal aangekomen op Halifax ben ik binnen notime door de douane, alwaar m’n vriendin met gespreide armen op me staat te wachten. Ik ben er!!! 

Na een lekker rood wijntje en even bijpraten gaan we allemaal vermoeid op bed. Ik verblijf bij Maxime en Victor thuis, de heer des huizes is naar de logeerkamer verbannen en ik slaap op zijn plek. 

De eerste nacht verloopt onrustig. Het is voor mij niks nieuws dat Maxime praatgraag is, zelfs in haar slaap, maar tegenwoordig doet ze dat tevens in vloeiend Canadees. Zo wordt me gedurende m’n remslaap mompelend gevraagd of ‘everything okay’ is. En wanneer ik, gewekt door de jetlag, rond 4 uur m’n telefoon pak regeert ze direct slaapdronken: ‘you think you’re gonna sleep again?’ No I don’t. 

We zitten die ochtend dus al vroeg aan het ontbijt, met bagels en fruit.

Victor gaat vandaag studeren, terwijl Maxime en ik ons het Canadese verkeer in begeven.

Eerst stop: een flitsbezoekje aan Fishermans cove, met een mooi uitzicht over het meer en kleurige winkeltjes, die alleen ‘s zomers open zijn.

Daarna door naar Peggy’s Cove. De route is super mooi, met de bevroren slootjes, vele naaldbomen en kleurrijke huizen

Zodra we een uurtje later uitstappen voelen we de gure rauwe wind langs de wangetjes snijden. We zijn goed ingepakt en trotseren de gevoelsmatige -16 richting de vuurtoren.

Het is zo’n fotogenieke plek, het hagelwitte gebouw tussen de grote rotsen en keien aan de schuimende kust. 

We warmen ons op bij het naastgelegen restaurant. Beroemd om de, zelf te ontleden, vers gekookte kreeft.

We krijgen een stalen bak vol gereedschap en een stapsgewijze handleiding voor de operatie.

Schortje voor en starten maar. Vakkundig molesteer ik het beest, met behulp van notenkraker en schaar. Het moet gezegd: de verrukkelijke smaak is het barbaarse werk waard. 

Na de lunch rijden we door naar het plaatsje Mahone Bay. Onderweg stoppen we nog even aan de kust om lekker te zitten op een muurtje in het zonnetje.

Slechts een uurtje zuidelijker en meteen een stuk zachter weer. Het is zo onwerkelijk om hier te zijn!

We bekijken wat winkeltjes in het kleurrijke dorpje, waar we een demonstratie krijgen bij de lokale edelsmid.

We overbelasten de creditcards en vullen de tasjes waarna we voldaan doorrijden naar het plaatsje Lunenburg voor ons diner.

In de zomer is dit een druk bezocht stadje, vanwaar diverse toeristische boottochtjes vertrekken, al dan niet om walvissen te spotten.

We drinken wat biertjes bij the Knot pub, een super sfeervol cafeetje. Specialiteit van de chef: de ceasersalade met homemade knoflookdressing. Eentje waarvan we nog urenlang plezier zullen hebben van de nasmaak, zo blijkt later. 

Moe maar voldaan komen we in het donker weer thuis. Twaalf uur achter elkaar op pad, wat is de dag omgevlogen en wat hebben we lekker kunnen bijkletsen onderweg. Hoewel wij eigenlijk nooit om spraakwater verlegen zitten. Gelukkig hebben we de hele week nog! :)