Provinciale champoepel

Daar gingen we dan. Al bij de eerste bocht vurig hopend dat er niet al hard geremd hoefde te worden de komende 600 km. Want dan zou de zorgvuldig aangestampte kofferbakinhoud met een ferme klap tegen de voorruit belanden. Iets wat we toch liever wilden voorkomen. 

Vol goede moed (en met zekere arrogantie de verkeerssituatie beter in te kunnen schatten dan Google maps) draaiden we de A9 op. We sloten direct achteraan in een file voor de komende drie kwartier. Les 1: vertrouw altijd op Google maps, zelfs als dat onlogisch lijkt.

Met enige vertraging kwamen we aan bij de daktentverhuur, waar alles vlot gemonteerd en gedemonstreerd was. 

De rest van de dag bestond vooral uit sturen, stoppen en weer gassen. En zo draaiden we even na zessen de snelweg af richting het Franse platteland. Dit decor, bestaande uit oude huisjes met ecru kleurige bakstenen, zonnebloemen en graanvelden schreeuwde om een toepasselijk liedje. 

Waar waren we toch zonder spotify, altijd de juiste achtergrondmuziek binnen handbereik. Dus schalde al snel “Champs Elysees” uit de speakers. Niet dat we ook maar enigszins in de buurt van de  Champs Elysees zijn, maar toch.

Ergens tussen de hobbelige huisjes vonden we de ‘receptie’, dat tevens dienst doet als lokaal VVV-punt van het dorpje Meurville. Van binnen een stoffig en rommelig kantoortje, waar je je spontaan in de jaren 80 waant. De boekingsbevestiging werd zelfs uit een versleten ordnertje geplukt door een vriendelijke Française. Een weeïge geur doet vermoeden dat er heel hard wordt gewerkt. Het muffige tafereel doet de dorpsnaam wel eer aan in ieder geval. Meuren doet het er zeker in deze idyllische ville. 

Onze gastvrouw vraagt ons achter haar aan te rijden richting de camping. Het bevindt zich net buiten het dorpje, midden tussen een van de vele wijngaarden van de champagne regio. De camping is kleinschalig, en omvat niet veel meer dan 6 losse kampeerplekjes, wat pickticktafels en een speeltuintje.
Terwijl de vriendelijke dame ons het toiletgebouw demonstreert vraag ik waar we een restaurantje of winkeltje kunnen vinden in de buurt. Hoofdschuddend zegt ze dat het dichtstbijzijnde zich op 10 kilometer afstand bevindt, we zijn echt in de provincie dus. Het is dat de situatie zich er niet bepaald voor leende, maar anders had ik een song uit Belle en het Beest gespotifyd (“there must be more than this provincial town….”)

De tent blijft dus nog even ingeklapt, eerst navigeren we ons naar supermarkt en de Mac. Rond half 9 zijn we terug. Snel het tentje uitklappen (dat gelukkig écht snel gaat), kids op bed en de champie ontkurken! 

Niet veel later besloten we zelf ook de tent in te klimmen. Het beloofde een onrustige nacht te worden met een oververmoeide dreumes die zijn ongenoegen omtrent het slaapvertrek uit volle borst ventileerde in het holst van de nacht. Excuzes moi lieftallige medekampeerders.

Gelukkig begonnen we vandaag rustig aan, beetje koffie drinken en vanuit de klapstoel observeren hoe de kinderen over de camping banjeren. 

Rond het middaguur zijn we even aan de wandel gegaan, op zoek naar een plek om wat extra drinkwater te kopen. Er was geen woord gelogen gisteren, er is écht niks in dit dorpje. De lokale ‘kruidenier’ bestaat uit twee automaten op een pleintje, eentje voor stokbrood en eentje voor honing. 

Om de hoek bij de camping zagen we een leuk gebouwtje, een van de vele champagne-huizen. We besloten een kijkje te nemen en namen wat geneugten des levens tot ons bij wijze van lunch. Champoepeltje derbij, wat wil een mens nog meer. 

De rest van de dag staat ons nog wat relaxwerk te wachten en uiteraard hebben we de champagne-proeverij van wijngaard bij de camping nog tegoed. En volgens buienradar ook nog een hoosbui straks, we zullen zien.

Morgen verruilen we het platteland in de champagnestreek voor de Côte d’Azur. Lijkt ons alles behalve zuur. Au revoir