Sprookjesachtig Santo Antao

Vandaag worden we wakker tussen de blatende geiten, bedelende zwerfkatjes en vele tropische planten met vruchten die we nooit eerder hebben gezien. Het ruikt hier naar Artis, en dan specifiek een mix van apenhuis en vlindertuin.

We starten de dag rustig op, ontbijten wat en verstuiven ons dan royaal met Au de Deet 50%. We zijn helemaal klaar voor onze dagtrip over het eiland!

Al voor 9:00 uur staat gids Edson voor onze villa, samen met een chauffeur en vrij luxe 4x4 pick-up. Onze gids pakt de kaart erbij, drapeert hem over de motorkap en laat ons zien welke plekken we allemaal gaan aandoen vandaag. Even zo’n ‘Chris Zegers –momentje’.

We vertrekken als eerste naar de vulkaankrater op het eiland, waar we een hike gaan doen. De autorit voert ons door steile berggebieden, waar mensen sober en klein leven. We worden flink nagekeken door de locals, je kunt merken dat toeristen hier vrij zeldzaam zijn. We komen steeds hoger en de mist wordt steeds dichter. De uitzichten en vergezichten die de gids in petto had voor ons rijden we dus ook voorbij. Tijdens de rit naar de krater, zo’n uur vanaf het stadje Ribeira Grande, komen we tal van kleine dorpjes tegen. De wegen zijn slecht en krap, de mensen hier zijn het grootste deel van de tijd erg op zichzelf aangewezen. We komen onderweg een oud vrouwtje tegen met een bos takken op haar hoofd. Zo surrealistisch voor ons, wij geven zodra de R in de maand zit preventief een slinger aan de thermostaat zodra het donker wordt.

Aangekomen bij de hike gaan we vol goede moed van start. We klauteren de kiezels op, ik met Colin aan de hand en een joekel van een rugzak, Arjan met Ivy in de draagzak.

We zijn nog maar net op weg als Edson ons vertelt dat de wandelroute ca. 3 uur zal duren. We kijken elkaar even verschrikt aan maar stappen moedig door. Het kost ons alle drie iets meer moeite dan gepland en vooral voor Colin is het een hele klim. We vragen de gids dus maar voorzichtig naar een plan B. Die is er gelukkig dus korten we de hike iets in en maken we op het hoogste punt een rechtsomkeert. Het is een prachtige route, maar wederom slechte paden. We glippen allemaal wel een paar keer weg, behalve onze fanatieke gids, die natuurlijk niet anders gewend is. Die haalde waarschijnlijk met 2,5 jaar al ‘boodschappen’ twee dorpjes verderop en vindt onze kleine man (en zijn ouders) vast een beetje losers. De mensen die op dit eiland leven, met name de armeren, doen vrijwel alles lopend. Dus inderdaad ook urenlang met grote balen rijst, dwars door deze hobbelige paadjes. We voelen ons gewoon schuldig dat we afhaken, stelletje luie westerlingen die we zijn…. Maar goed, toch hebben deze luie westerlingen een flink uur gewandeld, vergezeld van bloed, zweet en tranen (meest van bovengenoemde nam Colin overigens voor rekening).

We rijden met de pick-up weer terug door de woeste weggetjes en blijven ons ogen uitkijken. Wat een andere wereld dan we gewend zijn zeg. We stoppen in het dorpje Xôxô, de naam alleen al is tof. De route er naartoe ook, door een soort van jungle. En het dorpje zelf…. Wauw….! Het is echt als een sprookje! Rotsen, jungle, mist, hobbelige weggetjes. Efteling, eat your heart out! Ondertussen spijkert Edson ons wat basiskennis over de planten, bomen en vruchten bij.

De volgende stop: lunchen in Ribeira Grande. We eten het dagmenu; rundvlees met rijst en bonen in een soort sausje. Geen idee wat het precies is, maar nazo'n enerverend ochtendje gaat het er wel prima in. We lopen nog even door het plaatsje en nemen een kijkje bij een kleine markthal. Edson vertelt ons dat de meeste mensen hier op het eiland hun boodschappen op dit soort plekken halen. We scoren een avocado voor het avondeten en gaan weer door.

De pick-up brengt ons wederom via tenenkrommende weggetjes naar een prachtig uitzicht. De volgende stop is bij het stadje Fontainhas, dat volgens National Geographic is uitgeroepen tot de plek met het een-na-mooiste uitzicht ter wereld. We snappen zeker wel waarom. De vele plantages die we onderweg tegenkomen zijn allemaal aangelegd door slaven. Vreselijk, het moet ontzettend zwaar werk zijn geweest om al die terrassen te maken.

Na deze mooie route begeven we ons naar kustplaatsje Ponta do Sol. We stappen even uit en onze gids laat wat plekken in de stad zien, waaronder de oude luchthaven die wegens de te korte landingsbaan niet meer in gebruik is en nu dienstdoet als sportbaan. Ook zien we twee oude gebouwtjes, waar vroeger mensen ingestopt werden die lepra of tuberculose hadden. We lopen langs de gezellige haven met de vissersbootjes. Dit stadje doet, dankzij een aantal restaurants en hotels, meer toeristisch aan dan de overige plaatsjes die we bezocht hebben.

Na de stop rijden we door naar de vallei van Paúl, naast het gelijknamige stadje. Het gaat jullie vast al vervelen, maar dat deed het ons allerminst; weer fenomenale uitzichten. Dit eiland staat met recht bekend als de mooiste van de archipel (dat weten we zeker, zelfs zonder de rest te hebben gezien). We stappen de auto uit bij een destilleerderij waar de bekende lokale likeur ‘Grogue’ gemaakt wordt. Deze drank wordt gemaakt van suikerriet, dat geperst, gefermenteerd en verhit wordt. We zien de gedateerde (gedreven door koeien aan een rad) en meer recentere machines en nemen een kijkje bij de fermentatietonnen. Uiteraard hoort even proeven er ook bij. De likeur is er in verschillende sterktes en smaken en na wat bescheiden nipjes kiezen we 2 kleine flesjes uit. Volgens Edson zijn we een van de weinige Nederlanders die het lekker vinden en iets kopen. Haha nou Edson, dan ken je ons nog niet, alles waar alcohol in zit lusten wij toevallig.

We rijden nog een stukje door naar de laatste hotspot, een mooi uitzicht over de vallei van Paúl. Onze gids laat ons een traditioneel huisje zien en vertelt ons dat hij zelf in zo’n huisje is opgegroeid met zijn gezin.

Ontzettend speciaal dat de gids ons zo’n mooi kijkje in zijn leven, wereld en thuis-eiland heeft gegeven. Ik heb vandaag regelmatig een brok in mijn keel gehad, zulke fantastische plekken die we gezien hebben, in een wereld die zo anders is dan de onze. Het voelt echt wel een beetje als rijkdom dat we zulke mooie en bijzondere dingen hebben gezien vandaag , samen met onze kleine schatjes.

Moe maar voldaan komen we rond 18:00 uur weer bij onze villa aan. We hebben wat basic boodschapjes meegenomen dus eten bouillon, broodjes en onze gescoorde avocado, met een lekker glaasje Grogue ernaast. Dit is echt een dag om nooit te vergeten.