Aan het einde van de bewoonde wereld

Dankzij mister Jetlag hadden we vandaag een extra lange dag! Om stipt 7 uur zaten we aan het zeer uitgebreide ontbijt in het hotel, waarna we in alle vroegte de stad in gingen.

In Mindelo is er al volop leven rond dit tijdstip. Groepen mannen die op de hoek van de straat samenscholen, klaar om opgehaald te worden om naar hun werk te gaan. Vrouwen met grote plastic manden op hun hoofd, gevuld met hun koopwaar, op weg naar de markt. En wij, witte Hollanders, die zich een weg over de hobbelige Afrikaanse ‘stoepjes’ ploeteren met een buggy.

Desalniettemin slenteren we een uurtje lekker rond en nemen we onder andere een kijkje op de vismarkt. Een grote hal, waar de vis binnenkomt en verkocht wordt. Er was nog niet zo heel veel te koop op dit tijdstip, maar de vis kwam direct van de boten de hal in, waarna het onder het toeziend oog van een grote groep zwerfkatten in de kraampjes werd uitgestald.

Tegenover de vismarkt bevinden zich opeengeplakte ‘huisjes’ in een soort binnenplaatsje. Huisjes zijn het bijna niet te noemen, meer hokjes gemaakt van hout, karton en kleden.
Niet veel verder is het marktplein, waar van alles verkocht wordt, van oude schoenen tot trossen bananen. Je kunt hier in dit stukje van Mindelo duidelijk merken dat de mensen het minder goed hebben dan in de andere kant van de stad.

We gaan terug naar het hotel om onze spullen in te pakken, en vertoeven daarna nog een paar uurtjes op het strand. Hier worden we nog gebeld door Residecia Palmera (van televisieprogramma Helemaal het einde) waar we eind van de week verblijven. Het zwembad is er helaas niet op tijd gekomen, dus krijgen we ter compensatie gratis ontbijt en mogen we gebruik maken van een zwembad van kennissen. Deze hadden we stiekem al een beetje zien aankomen, pech dan maar.

Om 14:00 uur pakken we de boot naar Santo Antao, waar we een uurtje later aanmeren. Dit eiland schijnt de mooiste van de archipel te zijn, en enkel te bereiken per boot. Op de boot heeft iemand een minibusje met chauffeur voor ons geregeld, die we delen met meerdere mensen. Dat noemen ze hier een Alguer, en is het meest gebruikte vervoersmiddel. We rijden langs de rand van het eiland, door prachtig vulkaanlandschap. Het is echt zo ongelofelijk mooi, immens groots en onwerkelijk. Midden tussen de rotsen staat zo nu en dan een bakstenen hokje, waar mensen met het hele gezin in wonen.

We rijden door wat stadjes, en af en aan stoppen we om mensen in en uit het busje te laten. De stadjes zijn ook allemaal enorm sober en klein opgezet, de mensen leven hier zo ontzettend basic. Dit is het echte Afrika, heel indrukwekkend om te zien, maar ergens maakt het ook zo melancholisch. Armoede zien in de media is één, maar er zelf doorheen rijden is toch wel confronterend. Je voelt jezelf gewoon schuldig en tegelijkertijd heel dankbaar voor je eigen comfortabele Westerse leefstijl.

De rit neemt een klein uurtje in beslag, en we rijden ook nog even verkeerd. Gelukkig zit er een Frans stel bij ons aan boord, die zowaar een beetje Engels spreken, en de chauffeur een beetje Frans. Kortom, we kunnen elkaar soort van begrijpen, en even later heeft de chauffeur de juiste route achterhaald. We slaan een klein, onverhard, steil weggetje in, waar geen einde aan lijkt te komen. Het is echt zweten geblazen, wat een krappe bedoening met veel te steile afgronden. En scherpe bochten. En wederom geen gordels. En dan ook nog een tegenligger. Help….
Allemachtig, na een kwartier doodangsten uitslaan eindigen we bij onze gekleurde villa tussen de wolken.

De villa is van alle gemakken (voor lokale begrippen) voorzien, maar we zitten hier echt zo afgelegen en afgesloten van de buitenwereld. Amper bereik op je telefoon, geen Wifi, hoog op een berg, op een afgelegen eiland. Je moet hier maar niet te veel in de ‘wat-als’ modus schieten. Eenmaal bij het huisje blijkt dat er geen restaurant of winkeltje in de buurt is (joh…). Dus regelen we via de eigenaar van het huisje meteen maar weer een taxi voor begin van de avond om boodschappen te doen. Die komt om 18:30 uur, dus besluiten we dat het handiger is dat Arjan in zijn eentje even gaat. Voor de kids hebben we gelukkig het hele Olvarit-schap thuis leeg getrokken en hierheen verscheept, dus die kunnen alvast eten. Het is inmiddels pikkedonker, en eerlijk gezegd ben ik ook niet heldhaftig genoeg om die dodemansrit nog eens te maken, laat staan zonder degelijk zicht. Een uurtje later komt Arjan weer terug, met wat basis benodigdheden voor de komende 12 uur. Kort samengevat; bier, instant-noodles, en wat cornflakes voor het ontbijt.
Morgen hebben we de hele dag een privé tourgids tot onze beschikking, die ons allerlei plekken van dit prachtige eiland gaat laten zien. Superveel zin in!

Ps. Nu even snel het haperende 3G op om het verslag erop te zetten, foto’s volgen later!