Beretrots

Broodjes smeren, dat moet je hier gewoon zelf doen. De beren doen het niet voor je. En precies dat stond ik vanmorgen al om kwart over 7 te doen. Om 7:45 uur zaten we namelijk al in de auto (met gesmeerde kleffe sandwichbroodjes pindakaas, we hebben wel eens lekkerder ontbeten) onderweg naar Cades Cove.
Cades Cove is een vallei in het Great Smoky Mountains National Park met vele open vlaktes, waar je kans loopt om wildlife te spotten.
Kleinigheidje 1: je moet dan wel voor tienen zijn. Kleinigheidje 2: het is zo'n uur rijden. Maar ach, het is een prachtige rit door de bossen dus we hebben niks te klagen.

We komen iets na 9 uur aan bij Cades Cove, waar je een rondje per auto aflegt om de verschillende vlaktes heen. Het is een route waar je niet harder kan, mag en wil rijden dan zo'n 30 km per uur. 

We zien vooral lege vlaktes, niks geen wildlife, zelfs geen eekhoorntjes hier. We hopen natuurlijk op beren. 

We komen wel twee kleine aapjes in het gras tegen:

We staan op scherp en kijken goed om ons heen of we wat zien. Na een tijdje staan er allemaal auto's stil, dat kan maar een ding betekenen. We gooien de auto in de berm en springen eruit. Er schijnt een beer gelopen te hebben, maar hij is net weg, super jammer. 

Als we bijna bij het einde van de 18 kilometer lange loop zijn geven we de hoop een beetje op. Geen beer gezien, niet eens een hertje. Alleen twee fazanten die te snel liepen om scherp op de foto te krijgen. En dan opeens staat er weer een rits aan stilstaande auto's. En ja hoor, zodra we de auto uit zijn zien we waar iedereen naar staat te kijken:

Onderaan de berm staat een beer!!! Het liefste doe ik een dansje en zing ik luidkeels een overwinningslied, maar goed, je wilt zo'n beest ook niet direct wegjagen. Zeker niet voordat je hem goed en wel op de gevoelige plaat hebt vastgelegd. Dus sluipen we ernaartoe en fluisteren we naar elkaar hoe waanzinnig tof dit is. De beer laat zich totaal niet afleiden door het toestromende publiek en staat op zo'n 25 meter afstand onverstoorbaar te grazen. Ja, echt als een koe gras te knagen dus, ik was in de veronderstelling dat beren enkel als ware jagers vissen aan hun klauwen spiesen. En honing eten natuurlijk ;)

Helemaal in de wolken van deze ervaring rijden we door. En dan wordt de dag nog mooier! In het volgende veld staat een moederbeer met haar twee jonkies! 

YES, YES, en nog eens YES! En echt bizar hoe weinig ze zich aantrekken van de mensen (sommige zelfs met meterslange telelenzen) die op zo'n 40 meter afstand staan. En ik al die tijd maar denken dat ze je aanvallen zodra ze je zien.

Dolblij starten we de route terug richting het huisje, hier en daar stoppen we nog even bij wat mooie plekjes. 

​ 

Eenmaal weer terug relaxen we (lees: knappen we uiltjes) bij het huisje. Eind van de middag als iedereen weer uitgerust is gaan we naar de Alpine Coaster, een rodelbaan dwars door het bos.
Eerst ga ik samen met Colin, daarna gaat Arjan (helaas zonder Colin, want die bedankte na een zenuwslopende eerste ronde voor de eer).
​De baan is super gaaf gemaakt, je gaat heel hoog de bergen en bossen in en vanaf daar slalom je door de prachtige natuur weer naar beneden. 

Hierna karten de mannen nog een rondje, gaan we wat kermisattracties langs en eten we (tot Arjans afgrijzen) bij een buffetrestaurant. En alsof dat nog niet erg genoeg was: ze schonken er geen alcohol, haha, de arme man.

We waren al vroeg weer bij het huisje. Ivy naar bedje en de rest nog even in de jacuzzi op de veranda. We kijken uit op de bossen en zien hoe het langzaam donker wordt. Wat een overweldigende dag was dit!