De autopech trilogie

Vanmorgen begon de dag rond half 8, we kunnen het al bijna uitslapen noemen! 

Na het ontbijtje de auto in, waar een waarschuwingslampje was gaan branden. Als je denkt: waarom toch steeds die auto in...? Nou, je hebt niet echt keuze hier, alles ligt een paar km bij elkaar vandaan in Orlando. Het is gewoon gebouwd op auto's: vijfbaans wegen, miljoenen parkeerplaatsen en vrijwel alles in een drive-thru vorm (zelfs voor een kopje koffie bij Starbucks of Advil bij de pharmacy hoef je je auto niet uit). 

Afijn, we gingen dus op weg naar Jo-Ann, een mega knutselwinkel. Echt een paradijs, je ontwikkelt spontaan een paar extra hobby's als je daar rond loopt. Met een lading mooie papiertjes, wat pennen voor m'n snijmachine en een big smile de winkel weer uit. 

Door voor nog meer shopping, bij de Florida Mall. Tja, ik had tenslotte een boodschappenlijstje gemaakt, waar onder andere nog pyjama's van Victoria's Secrets op stonden. Voor Arjan nog wat nieuwe kleren gekocht bij Abercrombie & Fitch, waar we door de penetrante testosteronachtige parfumlucht vrij snel doorheen zijn gegaan.

Toen naar Build-a-Bear, een geweldig concept. Je kiest een lege knuffel, in ons geval viel de beer nogal in de smaak. Daarna ga je zijn hartje pakken en vullen met karaktereigenschappen. Dan door naar 'sounds', waarmee je je knuffel een geluidje kunt geven, een 'giggle' werd het. Dan komt het mooiste: de beer wordt gevuld waar je bij staat, je kunt zelf kiezen hoe stevig. Doe maar lekker dik. Dan het hartje erin, maar eerst moest een heel ritueel worden doorlopen. Het hartje moest onder andere over Colins hoofd gewreven worden voor wijsheid, over zijn buikje tegen de honger, geschud worden zodat het ging kloppen en ten slotte een kusje voor de liefde. En toen natuurlijk in de beer: "yeey your bear is alive now!" De beer moest nog even gewassen worden in bad (=een LCD-scherm waarop een zeepsop dvd’tje wordt gedraaid).

Toen nog een naam bedenken. Het werd Tata, aldus de kleine eigenaar. En daarna kleertjes kiezen, mijn god wat een keuze. Nemen we een pompoenpakje of gaan we voor een Harley Davidson outfit? Nou, onze beer kan goed voor de dag komen met casual kleren incl. onderbroek, een pyjama en sportpak. Wat een bizar iets. En ze nemen het zelf zo ontzettend serieus, echt om te gieren. 

Toen naar de auto, waar het negeren van het waarschuwingslampje blijkbaar geen effect heeft gehad. Nou ja, dan maar doorrijden naar het verhuurbedrijf, waar de auto moeiteloos werd omgeruild. 'Helaas' hadden ze op dat moment alleen nog een maatje groter staan, wat een bakbeest hebben we nu. Ik heb eigenlijk een trappetje nodig om erin te komen. Enige nadeel is dat dit alles ons zo'n anderhalf uur tijd heeft gekost. 

Snel door naar Disney's Typhoon Lagoon, een waterpark. Dobberen in een bandje, duiken in de golfen, met z'n drietjes van de wilde family raftbaan en voor je het weet is het vijf uur en gaat het park dicht. Colin vond het heerlijk en wij natuurlijk ook!

Na ff opfrissen in de cottage op weg naar Universal Citywalk, het openbare deel van Universal studio's met shops, bars en restaurants. We zijn nog niet op weg of onze recent verkregen bolide geeft een melding dat de bandenspanning rechts achter extreem laag is. We zien hem elke minuut verder dalen. Handige Harry & Co hadden niet zo'n zin om weer helemaal naar de autoverhuur te rijden (zo'n 45 minuten vanaf hier), dus besloten zelf aan de slag te gaan met een pomp bij het dichtstbij gelegen tankstation. Deze pomp gaf al na 2 tellen aan dat de spanning hoog genoeg was, dus besloten we de melding te negeren. Zal wel iets mis met de sensor zijn. De band zag er bovendien behoorlijk vol uit, steviger zelfs nog dan die aan de voorkant.

Bij de Citywalk hebben we wat winkeltjes bekeken (met heel veel Minion-prullaria) en een cocktailtje genuttigd terwijl we wachtten op een tafeltje in het Mexicaanse restaurantje Antojitos. Daar hebben we heerlijk gegeten, de guacemole werd vers aan tafel gemaakt, zo leuk!

Colin was in het restaurant in slaap gevallen, dus liepen we na het eten terug naar de auto. Rond half tien kwamen we bij de auto aan en raad eens…. Lekke band. De voorste dus… Handig, zo’n sensor, vooral als hij het doet...

Na wat gestamp hebben we Alamo gebeld. Ze gaven aan dat er over ongeveer 1 uur (wtf?!) een monteur zou zijn, die op onze eigen kosten de band zou verwisselen. Waaat?! Dat dachten we dus niet he, we hebben die auto net een paar uur! Nou goed, telefonisch kwamen we er niet helemaal uit wie wat zou gaan betalen, maar dat komt later wel. Er moet sowieso iemand komen, overnachten in de garage is ook zo zonde van die prachtige cottage die we gehuurd hebben.

Iets over 11 uur kwam na heeeeeeel lang wachten in de parkeergarage, met een slapend kind in een wagentje, eindelijk iemand de band verwisselen. We overhandigden hem de sleutel om de reserveband te kunnen pakken en jaa hoor…. Paste niet… Alamo heeft ons een universele sleutel meegegeven, waarmee we dus niet bij de reserveband kunnen. Dan maar op zoek naar het gat in de band en deze vullen á $20, wederom voor eigen kosten.

Grrrrr….. Uiteindelijk waren we om half 12 klaar om weg te rijden. Toch? Maar waarom gaf een waarschuwingslampje aan dat de achterklep nog open was…? Na 2x opnieuw dicht te hebben geramd (steeds met een beetje meer woede) besloten we maar te gaan rijden, hij was toch echt echt dicht. Eenmaal op de snelweg klonk het alsof we in een cabrio reden, wat was dat toch? Na een stop op een parkeerplaats kwam de aap uit de mouw. Het achterraam stond open. “Dus daar was dat andere knopje voor” merkte Arjan scherp op... 

Iets over 12 uur reden we eindelijk de camping weer op, wat een dag. Veel irritaties, wat zonde allemaal van onze kostbare vakantietijd.

Voor nu maar even naast ons neerleggen, zaterdag bij het terugbrengen van de auto hebben we nog een flinke appelboom met Alamo te schillen. Morgen vertrekken we eerst nog voor een paar dagen naar Fort Lauderdale, om lekker te relaxen aan zee.

Maar voor nu: lekker slapen!