Bumpy ride

Een iets verlaat verhaal van dinsdag 16 juli.

Wat een dag vandaag…

Na gisteravond iets te lang in de hotelbar te hebben gehangen, onder het genot van borrels en slappe gesprekken met Amerikanen, gunden we ons vanmorgen een uitslaapochtend. Tot 9 uur, maar toch, vergeleken met de afgelopen dagen was het een latertje. Eerst even een broodje halen bij de Subway en daarna richting de Apache Trail. Een toeristische omweg dwars door het berglandschap.

Na twee uur rijden over verlaten snelwegen kwamen we aan bij de Apache Trail. We reden tussen bergen en langs meren, echt een prachtige route. Na een uurtje kwamen halverwege de trail we aan bij een restaurantje en maakten we een stop voor een lunch. Een typische westernsfeer; dollars aan de muur geplakt en een ober die je begroet met: “What can I get ya buddy?”

Na de lunch weer verder met de rest van de Trail, het spannendste stuk moest tenslotte nog komen. En ja hoor, na een paar minuten ging de asfaltweg over in een onverharde weg. Adembenemend, in de breedste zin van het woord. De uitzichten waren hier nog prachtiger dan tijdens het eerste stuk, maar het was ook af en toe even adem inhouden van de spanning. Je rijdt op een grindpaadje met steile bochten, vlak langs diepe dalen. Als je een stuurfoutje maakt kletter je met auto en al honderden meters het ravijn in, geen fijne gedachte. Vooral ik (Sanne), vond het doodeng en zat op het puntje van de autostoel, anderhalf uur lang!!! De adrenaline stroomt door je lijf van alle indrukken als je daar rijdt. Na dit stuk waren alle nageltjes weer kort geknabbeld ;).

Aan het einde van de Trail even een stop gemaakt bij de Theodor Roosevelt Dam, vanwaar weer een onbeschrijfelijk mooi uitzicht. Zulke enorme rotsen, je voelt je echt klein als je midden in zo’n reusachtig landschap staat. Het is gewoon wenskaarten-onwerkelijk om te zien.

Na het verlaten van de Apache Trail moesten we nog twee uur rijden tot Sedona. We dachten dat we het spannendste deel van de dag wel hadden gehad, maar dat viel nog te bezien. We reden dwars door noodweer, het kwam met bakken uit de hemel. Wij Nederlanders zijn wel iets gewend, maar rijden door dit weer was geen pretje. Het zicht was erg slecht en daarbij roept regen nou eenmaal niet zo’n best humeur op.

Uiteindelijk werd het weer droog en kwamen we om 7 uur ’s avonds aan in Sedona. Bij het binnenrijden van deze stad viel ons oog meteen op de rode rotsen, waar we natuurlijk voor komen. Nadat we het hotel hadden gevonden zijn we snel ingecheckt en daarna op zoek naar gegaan een restaurantje. Het werd een pizzeria, wat eenmaal binnen een luxe organisch Italiaans restaurant bleek te zijn. De pizza’s waren heerlijk, hoewel alles er wel in zou gaan na zo’n enerverend dagje.

Nu nog even relaxen op de kamer en Amerikaanse televisie kijken. Op het nieuws vooral veel over het ‘extreme weer’. Hopen dat het morgen droog blijft, want we hebben veel te doen. Morgenochtend eerst een Jeeptour bij de rotsen van Sedona en daarna door naar de Grand Canyon, waar we hopelijk de zonsondergang kunnen bekijken. Daarbij is droog en helder weer toch wel handig… Tot de volgende update! Liefs