Kuiten Killer

Vanmorgen eerst uitgecheckt (wel kort steeds 1 zo'n nachtje) en daarna een MC egg muffin bij Mac naar binnen gewerkt. Best een fijn ontbijtje, een soort broodje met gebakken ei, ham en kaas. Ze draaien 's morgens de menu-bordjes in de Mac om, waardoor alle hamburgermenu's veranderen in ontbijtes. Jammer voor Arjan, die eigenlijk liever kipnuggets wilde ;).

Vervolgens richting Grand Canyon, waar we via de 'South Kebaib Trail' een wandeling de canyon in wilden gaan maken. We hadden de keuze uit 'moderate' of 'difficult'. Diehards als wij zijn (of gewoon overmoedig), kozen we voor de moeilijke variant. Deze route is zo'n 5 km met een hoogteverschil van 350 meter. Het was heerlijk zonnig weer, dus vrolijk hobbelden we naar beneden.

Na een half uurtje, we waren pas ongeveer halverwege de afdaling, begonnen we de beenspieren te voelen. In de verre verte zagen we het 'eindpunt' al, waar we na totaal 3 kwartier even een pauze namen. Als je om je heen kijkt zie je alleen maar het uitgeslepen ravijn, waar je letterlijk in staat. En dan te bedenken dat je nog veel verder naar beneden kan. Wat overigens alleen mag als je tussendoor overnacht, in één keer is het niet te doen.

Afijn, na even van het uitzicht te hebben genoten maakten we rechtsomkeer om weer omhoog te gaan. In de volle zon, steil omhoog was een ware uitdaging. De kuiten begonnen te trillen toen we pas op 1/3 van de klim waren. Even een pauzetje in de schaduw om water te drinken en een zoute snack te nemen en dan weer door. De weg omhoog leek wel geen einde te hebben, wat een zware tocht. Geloof me, 5 km en 350 m hoogte verschil klinkt als een peuleschilletje, maar is loodzwaar. Na ruim een uur (best snel...) kwamen we nat van het zweet, met trillende benen en knalrooie kop weer boven aan. Ontzettend trots op ons zelf, alsof we minstens de Mount Everest hadden beklommen ;). Even een Yes-gevoel!

Daarna de auto in, nog even langs de uitkijktoren van Grand Canyon. Vanaf hier kon je de Colorado rivier, die de Canyon zo heeft uitgeslepen, goed bekijken.

Hierna door richting Page, zo'n 300 km. We moesten omrijden i.v.m. wegwerkzaamheden, maar volgens mij heeft deze omleiding ons ook om de regen heen geleid, want de zwarte lucht bleef achter ons. Slechts een paar spatjes onderweg. We reden door het Navajo gebied, waar een eindje van de weg kleine dorpjes (4 huisjes...) staan van Navajo-indianenfamilies.

Ons hotel in Page kijkt uit over Lake Powell en helderblauw meer tussen rode rotsen. Dit zag er zo verleidelijk uit dat we Tomtom de opdracht gaven ons de weg naar het strandje te wijzen.
Twintig minuten later kwamen we aan, wat een ontspannen uitzicht! Op een stuk strand aan het meer stonden allemaal campers geparkeerd, die daar overnachten. Omdat onze auto waarschijnlijk de zandberg niet meer op zou komen, moesten wij hem boven laten staan. Dus lopend naar beneden (auw, weer die kuiten!), langs de kamperende gezinnen, richting de oever. Daar ploften we neer op onze handdoeken en was het echt genieten geblazen! Ongeveer 30 graden, een zacht briesje en een afternoon zonnetje: heer-lijk!

Even twee uurtjes gerelaxt, maar toen de armen en schouders rood werden (we hadden de zon van vanmorgen er nog in zitten) was het tijd om weer terug naar de auto te gaan.

Net gegeten op het terras bij een steakrestaurant, waar we de zonsondergang goed konden bewonderen (dit keer wel) :).

Het was weer een mooie dag vandaag! Morgen een excursie in de Antelope Canyon en daarna richting Bryce Canyon.

Liefs van ons