Just arrived

Vanmorgen vroeg de bomvolle auto in, op naar Schiphol! Met 3 grote koffers, 2 trolley's, 3 tassen, buggy en autostoel op de kar.

Algauw de vraag van mensen in de lift: "Waar gaan jullie heen?" "Amerika." "Oh wat leuk, emigreren?" Hahaha zoveel spullen hadden we dus mee.

Om half twaalf vlogen we naar London voor de overstap. De autostoel mocht alvast in het vliegtuig geplaatst worden, dus mocht ik een pre-bezoekje aan de kist brengen. Eenmaal binnen was meneer de purser het hier niet mee eens. Die autostoel voor 40 minuutjes was niet nodig. En de vraag van steward en co waarom we überhaupt en eigen stoel hadden geboekt voor een baby. Nou, omdat we dus door naar Phoenix moeten.

Oké, de stoel dan maar in het bagageruim, samen met de buggy, ons ervan verzekerd dat die bij aankomst in London bij de gate op ons staan te wachten. Je voelt hem al. Geen buggy en autostoel. Dus rapido met een stewardess mee, van hot naar her, puntje bij paaltje blijkt het zooitje al in het ruim van het volgende vliegtuig te zitten: kortom geen autostoel tijdens de vlucht naar Phoenix.

Lekker zonde van de geboekte stoel en het plan om Colin relaxt zelf te laten zitten in zijn stoeltje ging dus niet op. Toch heeft hij het super goed gedaan, mede dankzij het in de wilgen hangen van al onze opvoedkundige principes. Veel koekjes, cadeautjes en multimedia, zolang little mister het vliegtuig maar niet op stelten zet. Ach het is vakantie, moet kunnen toch?

Een uurtje voor landing waren we over de tegenslag van de autostoel heen en optimistisch telden we de minuten af. Tot de stewardess kwam: "Hallo meneer Hoogland, we hebben een bericht ontvangen dat twee van uw bagage stukken vertraagd zijn..."

Maar als je dan uit het raampje kijkt, het prachtige weidse Amerikaanse landschap ziet, is het al gauw weer goed.

Eenmaal in de bagagehal begon het wachten in spanning: wat zou er zoal aangekomen zijn en wat niet? Nou in eerste instantie helemaal niks, aangezien er een tas klem zat tussen de bagageband. 

Diverse bagagemannen, klusjesmannen en managers stonden een tijd lang na te denken wie het zou fixen. En toen was daar een klusvrouw met paars haar die op brute wijze een breekijzer tussen het geheel zette en de tas bevrijdde. Het was een amusant uurtje, gevolgd door applaus van alle wachtenden toeristen. Niet veel later volgden onze koffers, en konden we concluderen dat de inmiddels befaamde autostoel en buggy ontbraken.

Uiteindelijk allerlei paperassen ingevuld, een creditcard met 150 dollar cadeau gekregen voor het leed en een vies oud leenstoeltje en -buggy, en hopelijk worden morgen onze eigen spullen afgeleverd in het hotel. Door naar de autohuur en snel in de auto richting hotel. We rijden een Chevrolet Captiva dit jaar.

We zijn nu net in het hotel, het is nu half tien hier. We zijn kapot, snel op tuk, dan kan morgen onze reis echt beginnen :)