Kletterende hoogte

We leven nog hoor, niet opgevreten door een beer. Al was het best even spannend toen ik om 1 uur vannacht nodig moest plassen en een loopje naar het toiletgebouw deed... Maar geen beer te zien.

Na een steenkoude nacht werden we om 7 uur vanmorgen wakker met de bosgeur in onze neus. Wat ontzettend lekker opstaan zo. We deden een ontbijtje in het paviljoen op de camping en gingen daarna met de rugdrager om richting de trail.

Een wandeling richting Vernal Fall, naar de top van de waterval. We begonnen direct steil omhoog en kwamen na een paar km aan bij een bruggetje waar de waterval in uitstroomt. Wat een kracht, er staat een bordje bij dat zwemmen niet handig is, aangezien regelmatig toeristen omkomen die willen pootjebaden in de rivier. Dat laten we dus wel uit ons hoofd. Colin vermaakt zich intussen prima in de rugdrager en kijkt zijn ogen uit. We nemen de mist-trail richting de top van de waterval. Zoals de naam al doet vermoeden: een vochtige route, waar het water van de waterval als nevel in de lucht hangt. Het asfalt pad van het begin van de trail heeft plaatsgemaakt voor stenen en rotsen, waar we goed moeten opletten waar we onze voeten neerzetten. De klim omhoog is echt heftig en loodzwaar, zeker voor Arjan met zo’n 15 kg bepakking op zijn rug. Onze medetoeristen hadden nogal bewondering voor hem zo met een kleintje op zijn rug. Colin vond het allemaal wel best en doet een dutje, terwijl paps en mams zich verder in het zweet wandelen. We lopen echt vlak langs de waterval, zo’n ontzettend mooi gezicht.

Eenmaal boven zijn we euforisch, we staan aan de top van de wereld (althans zo voelt het even). In werkelijkheid is de top van deze waterval op 1538 meter hoogte, we hebben zo’n 300 meter omhoog gelopen. Wat een uitzicht, de waterval klettert met ongekende kracht naar beneden de vallei in. De watervallen zijn er alleen in het voorjaar, als het ijs van de bergtoppen smelt. Vorige keer waren we hier in de zomer en waren alle watervallen al droog. Tof dat we ze nu wel zien, dit hadden we niet willen missen.

We chillen even en onze lunchpakketjes gaan er prima in op deze mooie plek. Na de lunch zijn we weer wat opgeladen en besluiten we nog verder omhoog te gaan, richting Nevada Fall. Nog een heel stuk omhoog, maar we gaan uiteindelijk tot de helft. De ondergrond is zo steil en instabiel met alle rotsen. We maken een paar mooie foto’s van het uitzicht en keren weer om.

Daarna nog een hele klim omhoog, de terugweg gaat via een toeristische route. Zoveel mooie uitzichten en plekken, maar we zijn echt wel aardig kapot. De onverharde steile wegen zijn intensief om te wandelen, maar ja, je moet wat om de mooiste plekjes van de wereld te zien ;).

Na 6 uur wandelen komen we weer terug bij het begin punt, we hebben 16 kilometer in de benen en hebben enorme bergen beklommen, letterlijk. Totaal 600 meter hoogteverschil  maar we zijn zo blij dat we het gedaan hebben!

Nu zitten we op het terras op de camping en genieten van een lekker biertje terwijl Colin een poging doet om eekhoorntjes te vangen. Een ding is zeker, vannacht slapen we vast en zeker als een roosje na zo’n actieve dag!