Rennend de woestijn uit, op naar de taco's!

Wihoe, het goede nieuws: de buggy is terug! Het slechte nieuws: het autostoeltje nog niet. Kort samengevat: Brititsh Airways maakt er een potje van in de categorie van het kastje naar de muur. We zijn helemaal klaar met al dat gedoe en willen er niet nog meer vakantiedagen mee vullen, en dus nu zelf maar een autostoeltje gekocht. Let it go, het is vakantie!

Al vroeg zaten deze early birds in de auto naar Goodyear Ballpark in Phoenix voor de Bubble Run. Eerst nog even het startbewijs ophalen samen met vele andere sportief geklede mensen. Allemaal schone schijn zo bleek later. Elke 5 min ging een groep van start, beginnend met je een weg te banen door een berg schuim. Blub blub daar gaan we, rennen maar. Na elke km waren weer schuim kanonnen te vinden met gekleurd schuim. Lachen joh! En om nog harder te lachen: ken je die mop van die Nederlander die in Amerika een 'run' gaat meedoen? Hier rent werkelijkwaar niemand! Iedereen slenterde gezellig met de hele familie, buggy's, bolderkarren en grote bekers cola over het pad. Wel in volledig tenue bestaande uit een legging, sportschoenen, zweetbandjes en hartslagmeters. Het lijkt minstens alsof ze een marathon gaan rennen, maar niets is minder waar.

Ik zou ze bijna gelijk geven, en verklaarde mezelf ook wel een beetje voor gek. Daar ging ik dan, lekker slalommend tussen alle sjokkers, want ja, dan wil ik hem uitlopen ook, rennend welteverstaan. Hardlopen door de woestijn, een hele ervaring. Verhit en bontgekleurd van het schuim kwam ik zo'n 35 min later weer bij de finish, waar de mannen op me stonden te wachten.

Daarna op pad om een stoeltje te kopen, te monteren (daar moet je hier zowat technisch specialist voor zijn) en om 12:00 uur vertrokken we richting San Diego. Colin testte algauw hoe zijn nieuwe zetel sliep en wij genoten van het uitzicht. Grootse vlaktes, bergen en cactussen, wauw. Met de vooraf gemaakte roadtrip-playlist uit de speakers waanden we ons af en toe in een Western-film. 

Een uurtje later reden we weer door heel ander landschap: zandduinen. Ook zo spectaculair en uitgestrekt, dat kan de foto niet illustreren. 

Halverwege de route werd het tijd voor een pauze, versnapering en wat te drinken voor de auto. En juist als je daaraan toe bent is nergens een tankstation te vinden natuurlijk. Een dik uur later, het tanklampje was inmiddels gaan branden, vonden we eindelijk een tankstation. Pfieuw, dat was even zweten (ook omdat we de airco hadden uitgezet om langer met het restje benzine te kunnen doen). 

Na een korte stop weer de auto in voor het laatste uurtje. We gingen naar flinke hoogtes in een landschap met levensgrote keien. Wauw wat zie je toch veel, de autorit op zich is al een belevenis. 

Rond 5 uur kwamen we aan in Old Town San Diego. Even opfrissen en dan naar de gezelligheid in de hoofdstraat voor een hapje en drankje. Want gezellig is Old Town zeker, wisten we nog van 3 jaar geleden. We zitten dichtbij de Mexicaanse grens en die sfeer trekt zich door in San Diego Old Town. Dus deden wij daar braaf aan mee met Corona's en taco's. Meteen Colin wat goede tafelmanieren bijgebracht: proosten! 

Na het eten nog wat gedronken in 'Fiësta de Reyes', een soort binnenplaats met restaurants, winkeltjes en muziek. Colin viel in slaap in z'n wagentje en wij besloten de dag nog met een laatste Corona, mmmmm!

Het was een heerlijke dag, morgen gaan we de rest van San Diego verkennen.

Tot dan!

ps. jullie reacties zijn superleuk om te lezen als we wakker worden, thanks daarvoor!