Uit logeren bij de nijlpaarden

We gaan vandaag weer terug naar Zuid-Afrika. Maar niet voor we eerst even een lokale markt hebben bezocht met ‘handcraft’ uit Swaziland. We rijden het terrein op, wat aanvankelijk wat rommelig oogt, en parkeren de auto ergens random op het grind. De kraampjes zijn niet veel meer dan hutjes, met gekleurde doeken en roestige scheve platen. 

Bij elk hutje worden we binnen uitgenodigd om een kijkje te nemen en wordt ons stuk voor stuk het assortiment met ons doorgenomen. We krijgen een special morning price aangeboden, al dan niet door een zogezegd jarige verkoper (die misschien morgen en overmorgen ook wel weer jarig is). We gaan kruipdoor sluipdoor langs alle kraampjes, waar ik het natuurlijk niet kan weerstaan het een en ander aan prullaria aan te schaffen. Arjan blijft als soort van opzichter buiten staan, al is het alleen al omdat hij met zijn 1,90 m nogal wat risico loopt zijn kop te stoten tussen alle kraampjes door. Want we weten allemaal dat hij uiteraard eigenlijk heel graag mee had gekeken in elke hut. 

We hebben de lokale middenstand weer een heel eind op weg geholpen en gaan met lichte portemonneetjes en volle tassen weer de auto in. 

Terug bij het hotel pakken we de koffers, terwijl de kids ons muzikaal ondersteunen op hun nieuwe trommeltjes. We laden de auto in (trommeltjes buiten handbereik) en beginnen we aan de -volgens navigatie- 3,5 uur durende rit. Maar dat weet je maar nooit, aangezien je hier zelden de aangegeven snelheid kunt rijden door slecht wegdek of speedbumps. We passeren kleine dorpjes met hutjes gemaakt van riet en grote kiezelstenen, en kuddes vol rondlopend vee. 

Rond 12:30 komen we weer aan bij de landsgrens. We hebben echt leuke dagen gehad in Swaziland/Eswatini, waar we een stuk meer armoede onderweg hebben gezien dan in Zuid-Afrika. Kindjes die langs de weg spelen met zelfgemaakte speelgoed van blikjes, stokken en lege flesjes. En dat terwijl onze kinderen zich op de achterbank vermaken met een reiskoffer vol speelgoed en multimedia, beetje dubbel gevoel. 

Naarmate we St Lucia naderen wordt het buiten groenig, meer a la tropisch bush. En naarmate we St Lucia naderen zijn we erachter dat tegenliggers seinen wanneer een verkeerscontrole je staat op te wachten. Niet geheel onbelangrijk na onze vorige boete. 

De laatste kilometers worden we gewaarschuwd voor loslopende hippo’s, en bij ingang van het dorpje staat zelfs een bord dat ze ‘s nachts los rondlopen.

We checken in ons appartement, en de host vertelt ons dat we langs een van de favoriete wandelroutes van de nijlpaarden zitten. Maar we kunnen rustig veilig over straat om uit eten te gaan zegt ze. 

We nemen het zekere voor het onzekere en gaan meteen maar in het licht op pad voor wat boodschappen en en dinertje. Het is een gezellige soort van boulevard, waar we nu lekker gaan eten op een terrasje. Benieuwd of we op de terugweg iets tegen het grote lijf lopen...!